Het blijft ijlings
“Hey.”
“O, hey.”
“Hoe gaat het?”
“Ja, goed, met jou?”
“Ja, ook goed.”
“Mooi.”
“Lekker weer vandaag, hè?”
“Ja, het zonnetje komt eindelijk door. Ik hoop dat het zo blijft.”
“Ik ben bang van niet. Ik heb gehoord dat het morgen weer ging regenen.”
“He, jammer. Het blijft Nederland, hè?”
“Ja, precies.”
“Zeg, hoe…”
“Sorry, zei je iets?”
“Nee, laat maar.”
“O, oké.”
“Ze hebben die wijk wel mooi opgeknapt.”
“Wat?”
“Die wijk. Waar we net langs reden. Dat was toch een bouwput?”
“O, ja, dat kan wel. Ze zijn altijd aan het bouwen.”
“Het ziet er nu wel mooi uit.”
“Wat hebben ze gedaan dan?”
“Met de wijk?”
“Ja.”
“Helemaal nieuw gebouwd. Volgens mij stonden er eerst loodsen of zo, of kantoorpanden. Nu hebben ze overal zonnepanelen op zitten en een mooi fonteintje en zo.”
“Dat is mooi.”
“Ja.”
“Studeer jij eigenlijk nog steeds?”
“Ja, tweede jaar van mijn master nu. Nog een half jaar te gaan.”
“En wat deed je ook alweer?”
“Geschiedenis.”
“Oja. Leuk.”
“Ja.”
“En jij?”
“Coschappen.”
“Oja, druk zeker?”
“Ja, lange dagen. Maar over een maand mag ik radio gaan doen.”
“Radio?”
“Ja, radio. Radiologie. Daar heb ik wel zin in.”
“Klinkt goed.”
“Ja.”
“Ik vind het altijd zo grappig zoals je ogen heen en weer springen als je naar buiten kijkt.”
“Wat? Mijn ogen?”
“Ja, als je naar buiten kijkt. Ze houden telkens een ander punt vast, switchen snel achter elkaar.”
“Doe ik dat?”
“Dat doet iedereen. Zie je het bij mij ook?”
“Haha, ja, ik zie het.”
“Grappig, he?”
“Ja, mooi.”
“Waar ga je eigenlijk heen?”
“O, ik moet er bij Blaak uit. Bij mijn ouders op bezoek.”
“Gezellig. Ten minste, dat hoop ik.”
“Ja, ik had ze al een tijdje niet gezien. Ik blijf het hele weekend en dan maandag weer aan de slag.”
“Lekker. Even relaxen?”
“Ja, precies. En jij?”
“Gewoon naar huis van mijn werk.”
“Oja. En ga jij nog wat leuks doen dit weekend.”
“Nee, gewoon uitrusten. Je weet wel, niet te veel.”
“Lekker.”
“Ik kan nu niet meer normaal uit het raam kijken.”
“Haha, ja, inderdaad. Het kost ineens heel veel energie om constant te switchen.”
“Leuke sjaal trouwens.”
“Dank je, van mijn moeder gekregen.”
“O?”
“Voor mijn verjaardag. Had ze meegenomen uit Barcelona.”
“Een echte Spaanse sjaal dus.”
“Precies.”
“Mooi.”
“Ik moest vorige week nog aan meneer Dijkstra denken.”
“Van wiskunde?”
“Ja, met die walrussnor. Heb je hem gehad?”
“Ja, in de derde volgens mij. Hij was echt oersaai.”
“Ja, precies. Hij kon de hele les praten zonder dat er iemand luisterde, maar dat maakte niet uit. Hij ging maar door.”
“En dan kwam er weer een verhaal over parameters of formules waar niemand iets van begreep.”
“Ik hoorde dat hij laatst een kind heeft gekregen met die docente van Engels.”
“Mevrouw… Lorbeek? Met die zeventigerjaren bloemenjurkjes? Ik ben benieuwd wat dat voor kindje wordt.”
“Een kind met een walrussnor en enorme borsten denk ik.”
“Haha, ja, dat moet wel.”
“Hé, hebben ze nou dat bord weggehaald?”
“Welk bord?”
“Op dat gebouw daar, met die vierkante raampjes.”
“Stond daar een bord?”
“Ja, iets van een dichter. Wat stond er nou? Ik dacht iets van ‘Alles is weer waardeloos’ of zoiets.”
“Alles van waarde is weerloos?”
“Ja, dat was het!”
“Dat is van Lucebert volgens mij. Een van de Vijftigers. Hebben we volgens mij wel een keer bij Nederlands gehad.”
“Haha, jij hebt beter opgelet dan ik.”
“Ach, literatuur vond ik nog wel interessant. Het was in ieder geval de enige keer dat we echt iets deden bij Nederlands.”
“Toch jammer dat ze dat bord hebben weggehaald.”
“Wat?”
“Dat bord, jammer dat ze het hebben weggehaald.”
“Oja, ja. Hij was mij eigenlijk nooit opgevallen.”
“Nou, dan ga ik er maar eens vandoor.”
“Vergeet je sjaal niet.”
“Dank je. Het was leuk je weer eens gesproken te hebben.”
“Zeker.”
“Nou. Geniet van het weekend.”
“Ja, rust lekker uit.”
“Zal ik doen. Ik zie je wel weer. Doei!”
“Doei!”